Tongariro Alpine Crossing

Na een extra nachtje in Napier en een fantastisch ontbijt in het Ocean Spa Café (je krijgt hier verse potato wedges als ontbijt) rijden we op ons dooie gemakje naar Turangi, van waaruit we morgen de Tongariro Alpine Crossing willen doen. We volgen de scenic route via Ohakune (SH5 – Napier-Taupo Road), die ons naar afgelegen gebied brengt. We zien maar liefst twee auto’s op anderhalf uur tijd en duizend keer meer koeien en schapen. Iets wat je je in België niet meer kan voorstellen. Eerst rijden we nog in de regen, maar om 11u breekt de zon gelukkig door en rijden we voor de zoveelste keer in Nieuw-Zeeland door een prachtig goudgeel glooiend landschap. Verdorie, het is hier toch schoon.

Volgens de i-SITE man in Napier zou het vandaag een hele dag regenen, maar morgen een prachtige dag zijn. Daar klopt dus al niets van. De weermannen hebben hier duidelijk even veel kaas gegeten van weersvoorspellingen als wijlen Armand Pien.
Voor alle zekerheid stoppen we nog even aan de i-SITE in Tongariro National Park voor een laatste update. Jaja, vandaag is het prachtig weer voor een beklimming bevestigt de man ons (alsof we dat niet zelf kunnen zien), maar morgen gaat het regenen en flink waaien. Het compleet tegenovergestelde van wat ze ons gisteren vertelden natuurlijk. Een extra dag om te wachten hebben we jammer genoeg niet dus we bereiden ons mentaal zo goed mogelijk voor op mist aan de top, koude temperaturen, veel wind en alweer geen uitzicht. Dan maar vandaag genieten van de vulkanen Mount Ngauruhoe (2287 m – Mount Doom in Lord of The Rings), Mount Tongariro (1978 m) en Mount Ruapehu (2797 m), van op de begane grond en onder een stralende hemel.

We ploffen neer in de rode fluwelen zetels van, een hotel waar ik zes jaar geleden met mijn ouders logeerde. Hun lounge heeft “a room with a view” op deze vulkanen om u tegen te zeggen. Het is op zich ook gewoon een indrukwekkend gebouw, zeker als je het ziet opdoemen in de verte, middenin de natuur. Mij doet het nog altijd denken aan het Overlook Hotel uit de film The Shining.

De volgende ochtend pikt Tongariro Expeditions ons op aan het Ketetahi car park, het eindpunt van de hike, en zet ons na een halfuurtje rijden weer af aan Mangatepopo car park, ons vertrekpunt voor de ééndaagse Tongariro Alpine Crossing, een pittige hike van 19,4 km. We hadden niet gedacht om hier alleen te zijn, maar zoveel volk hadden we nu ook niet verwacht. In lange slierten zie je mensen naar boven trekken. Later lezen we dat hier tijdens het zomerseizoen (van april tot oktober) maar liefst 700 mensen per dag starten, allemaal op ongeveer hetzelfde tijdstip. Ergens wel logisch, want het is de mooiste wandeling in Nieuw-Zeeland en sommigen beweren zelfs dat de wandeling een top tien plaats waardig is in de lijst van mooiste wandelingen in de wereld.

Mangatepopo naar Soda Springs

De hike begint rustig met een lichtjes stijgend en mooi aangelegd pad. Wanneer het pad naar rechts draait, begint de vegetatie te veranderen en wordt de klim steiler. We krijgen ook meer last van de wind die op sommige plaatsen flink opsteekt. Op een gegeven moment staan we op een vlonderpad om een foto te maken en worden we letterlijk van het pad afgeblazen. Voor wie zou twijfelen aan de windkracht: nee, wij zijn geen pluimgewichtjes. We bedenken ons dat het hier toch zwaarder gaat worden dan gedacht.

Aan de Soda Springs heb je de laatste keer de kans om naar het toilet te gaan. Rijen en rijen staan aan te schuiven aan de primitieve toiletjes waar je bijna flauwvalt van de stank. Vanaf nu is het wachten tot de Ketetahi Hut (17 km verder) voor we nog eens met de broek naar beneden kunnen. Voor de dames, vergis je niet, onderweg is er geen enkele boom of struik waarachter je even kan gaan zitten. Doe het dus hier.

Soda Springs naar zuidelijke krater Mount Tongariro

Het eerste deel is achter de rug. Deel twee start met de Devil’s Staircase waar meteen een waarschuwingsbordje staat: “Mensen die van oordeel zijn dat de hike te zwaar is of niet het nodige materiaal bij hebben, kunnen nu nog omkeren”. Ik krijg het daar toch wel een beetje warm van en ik moet instant alweer naar het toilet. Gedaan met lachen. Vanaf hier klimmen we op een korte afstand van 1400 tot 1600 m boven zeeniveau. De wind snijdt en terwijl we over de nieuwe en oude lavastromen lopen, hebben we nergens een plaats om te schuilen. Sommige mensen lopen hier al op handen en voeten om niet weggeblazen te worden. Het pad is ook niet meer mooi vlak zoals voordien, wat het lopen een pak moeilijker maakt. Rustig aan doen is hier de boodschap. Heel erg vinden we dat niet, want het uitzicht is voorlopig nog redelijk oké.

Na de steile klim komen we aan de Tongariro Alpine Crossing, een immense, kale vlakte. Als het weer mooi is, kan je vanaf hier de Mount Ngauruhoe beklimmen. Zorg er wel voor dat je tegen 9u kan vertrekken zodat er nog voldoende tijd is om de rest van de hike te doen. Wij hebben pech. De mist hangt erg laag en de eerste regendruppels vallen uit de hemel. We besluiten om niet naar de top te gaan.

Zuidelijke krater naar rode krater

Via de gigantische open vlakte, zonder enige begroeiing lopen we naar de rode krater. Nu we tijd hebben om wat rond te kijken, zien we de vreemdste dingen. We komen meisjes tegen die onderweg zijn op hun sloefjes en met hun handtas aan de arm, gezinnen in korte broek waarvan de benen zo rood zien van de kou dat ze bijna lijken te exploderen. Maar ook stoere gasten in niets meer dan hun surfshort en een T-shirt. Om even de vergelijking te maken: ik heb vier lagen kledij aan en mijn muts en handschoenen. Niet echt ons probleem, we gaan verder.

Dat heerlijk vlak wandelen blijft jammer genoeg niet duren. Eens voorbij de zuidelijke krater volgt er een nieuwe en veel zwaardere klim omdat hier veel losliggende steentjes zijn waardoor je gemakkelijk uitglijdt. Bovendien is er zoveel volk dat ook andere mensen je aan het vallen kunnen brengen. Een beetje afstand houden is een goed idee.
Je loopt letterlijk op de kraterrand en ook hier is geen enkele bescherming tegen de windstoten.
Vlak voor we aan de rode krater zijn, kunnen we naar de top van Mount Tongariro klimmen. De wolken hangen ondertussen zo laag dat het echt geen zin heeft. We volgen het hoofdpad rond de rode krater en zien mist, mist en nog eens mist. Geen rode krater dus en zeker geen vergezichten op de Oturere vallei en de Rangipo woestijn.

Rode krater naar blauwe meren

We laten het niet aan ons hart komen. Misschien zijn de blauwe meren wel zichtbaar. Om ze te bereiken, moeten we steil afdalen op een dikke laag lavastof. Een hele onderneming want de ondergrond is allesbehalve stabiel en bij elke stap glijdt je een tiental centimeter naar beneden. Bovendien zorgt de wind ervoor dat het stof in je ogen waait waardoor je geen steek ziet. En dat allemaal op het randje van een steile afgrond. Aan de rechterkant zien we de meren of dat denken we toch want door de mist zijn ze moeilijk te onderscheiden van de rotsen. Als de zon schijnt, hebben ze een prachtige blauwe kleur.
Maar wij zagen dit.

Eenmaal onder kappen we kilo’s stof uit onze schoenen voor we onze hike verderzetten.

Blauwe meren naar Ketetahi Hut

Het laatste deel van onze hike gaat in met een korte, gemakkelijke klim naar de noordelijke krater. Deze krater was ooit gevuld met vloeibare lava, nu is het een versteende vlakte van 100 m diameter. Bij mooi weer zie je hier Mount Pihanga, Lake Rotoaira en Lake Taupo. Maar nu dus even niet. Via een kronkelend pad, dat soms moeilijk begaanbaar is, beginnen we aan de afdaling naar de Ketetahi Hut, waar opnieuw toiletten zijn. Joepie!

Ketetahi Hut naar de parking

We komen stilaan weer in de bewoonde wereld, met planten, bomen en zelfs een rivier. Voor ons is dit het saaiste stuk, maar we moeten wel volgen als we nog naar onze auto willen geraken.
Na 5,5u wandelen staan we opnieuw op Ketetahi car park. Niet slecht, want de wandeling duurt normaal 7 tot 9u. Fijne hike, alleen jammer van het slechte weer. Om 18u val ik als een blok in slaap. Man man, die conditie moet een pak beter. Toch maar joggen als we weer thuis zijn.

Categories: Nieuw-Zeeland, Oceanië