Category : Nieuw-Zeeland Oceanië
Laatste halte: het noordelijkste puntje van Nieuw-Zeeland
april 21, 2014
No comments
Article
Onze road trip in Nieuw-Zeeland zit er bijna op. Alleen Northland, met als hoogtepunt Cape Reinga, ontbreekt nog op ons lijstje. Voor de zoveelste keer is de tijd onze grootste vijand. We hebben nog drie dagen op Nieuw-Zeelandse bodem en nog 956 km af te leggen voor we in Auckland het vliegtuig nemen. Tijd dus om op te kramen in Thames en de rit naar Paihia, Bay of Islands aan te vatten, onze eerste stop in Northland. We zijn nog geen uur onderweg of we verrichten al onze eerste heldendaad …
Cruisen op Coromandel
Exact twee dagen hebben we om het schiereiland Coromandel, op het noordereiland van Nieuw-Zeeland, plat te rijden. De keuzestress slaat meteen toe, want twee dagen is veel te weinig om alle mooie plekjes te ontdekken. Maar wat moet moet. We maken van ons hart een steen en richten onze pijlen op Tairua en Thames. Tairua is een gezellig, piepklein kuststadje met één hoofdstraat en een handvol restaurantjes en cafétjes. Veel zien we niet die eerste avond want het is al donker wanneer we inchecken. Maar dat wordt de volgende ochtend ruimschoots goed gemaakt. Wanneer we de oranje gordijnen van onze kamer opentrekken, worden we beloond met een prachtig uitzicht op Paku schiereiland. Hier kunnen we niet zomaar vertrekken zonder te genieten van een dampend kopje oploskoffie van op ons privé-terras op 2 m hoogte met de zon in onze ogen.
“Wat als we gewoon voor altijd hier blijven?”. Gek hoe je allebei hetzelfde denkt zonder het te hoeven uitspreken.
7 must do’s in en rond Taupo
Taupo, een compact stadje in het midden van het Nieuw-Zeelandse noordereiland, is de perfecte uitvalsbasis voor heel wat activiteiten in de buurt. Onze acht hoogtepunten:
Tongariro Alpine Crossing
Na een extra nachtje in Napier en een fantastisch ontbijt in het Ocean Spa Café (je krijgt hier verse potato wedges als ontbijt) rijden we op ons dooie gemakje naar Turangi, van waaruit we morgen de Tongariro Alpine Crossing willen doen. We volgen de scenic route via Ohakune (SH5 – Napier-Taupo Road), die ons naar afgelegen gebied brengt. We zien maar liefst twee auto’s op anderhalf uur tijd en duizend keer meer koeien en schapen. Iets wat je je in België niet meer kan voorstellen. Eerst rijden we nog in de regen, maar om 11u breekt de zon gelukkig door en rijden we voor de zoveelste keer in Nieuw-Zeeland door een prachtig goudgeel glooiend landschap. Verdorie, het is hier toch schoon.
Art deco stadje Napier
Om 18u rijden we Wellington uit, traag maar zeker, van de ene file in de andere. Tegen beter weten in willen we vanavond nog tot Napier rijden, zo’n 315 km noordwaarts en bijna halverwege het noordereiland. Zolang het licht is, genieten we van de prachtige landschappen maar dan valt de duisternis en wordt het rijden een pak minder leuk.
Hier is geen straatverlichting en ook geen indirect licht van huizen langs de straatkant, want die zijn er gewoon niet. Bochten zijn er wel, heel veel en heel scherp, maar in het donker zie je dus niet of ze naar links of naar rechts zullen buigen. De grote lichten aansteken is geen optie, want tegenliggers zijn er ook genoeg en die appreciëren onze rijstijl niet echt. Bovendien kent de lokale bevolking elk bochtje uit het hoofd waardoor we meerdere keren een lange file creëren. Frustrerend, niet alleen voor ons.
Op een drafje door Wellington
Minder dan twintig uren, dat is de tijd die we hebben om Wellington, de hoofdstad van Nieuw-Zeeland, te verkennen. Daar zit jammer genoeg ook slaaptijd in. Gelukkig is onze hostel zo slecht dat we weinig ambitie hebben om er lang rond te hangen.
Wellington is de tweede grootste stad, na Auckland, en telt 400.000 inwoners. Het heeft de gezelligheid van een dorp en bruist als een Dafalgan-bruistablet met z’n cocktailbars, bruine kroegen, cinema’s en de alternatieve scene. Verdorie, verdorie, waarom is er in dit land zo veel te zien en hebben we zo weinig tijd?
Vliegtuigjes kijken in Blenheim
Blenheim staat bekend als het warmste plekje van het zuidereiland én als startpunt van talloze wijntours. Wij lusten wel een glaasje Sauvignon Blanc, maar eerst gaan we vliegtuigjes kijken in het Omaka Aviation Heritage Centre. Niet zomaar vliegtuigjes, maar de “knights of the sky”, originele en replica gevechtsvliegtuigen die ingezet werden tijdens WO I.
Even vakantie van onze vakantie: Marlborough Sounds
Na twee weken intensief reizen beslissen we om twee dagen vakantie te nemen van onze vakantie voor we op de ferry naar het noordereiland stappen. Picton wordt onze uitvalsbasis om Marlborough Sounds te ontdekken; volgens wetenschappers een vallei die miljarden jaren geleden onder water is komen te staan en sindsdien een verzameling pittoreske baaitjes, strandjes, eilandjes en schiereilandjes is waarvan grote delen enkel toegankelijk zijn met een boot. Wij besluiten om een stukje van de Sounds met de auto te ontdekken: Queen Charlotte Sound, Mahau Sound en Kenepuru Sound.
Gouden tip: Angelus Hut Loop
Sofie De Clercq raadde ons de tweedaagse Angelus Hut Loop aan. Eén klein probleempje: we waren helemaal niet van plan om naar Nieuw-Zeeland te komen, dus we hebben geen slaapzak mee, laat staan een tent om meerdaagse trektochten te ondernemen.
Het zou stom zijn om alles opnieuw te kopen als het thuis gewoon ligt te blinken. Daarom besluiten we om de eendaagse loop te doen, de Mount Robert Circuit, onder het motto “Dan hebben we een excuus om nog eens naar Nieuw-Zeeland te komen.”.
Twee pareltjes: Golden Bay en Farewell Spit
Na de Abel Tasman Coast Track rijden we nog verder tot Collingwood, een piepklein stadje in Golden Bay met letterlijk één tankstation, één supermarkt, één café en een tiental huizen. Je gelooft het haast niet, maar in 1850 – middenin de gold rush – wilden ze van dit dorpje de hoofdstad van Nieuw-Zeeland maken. Al snel werd er geen goud meer gevonden en het enthousiasme voor dit plan verdween als sneeuw voor de zon. De naam Golden Bay bleef wel behouden.
Het is een helse rit naar Collingwood want we moeten Takaka hill oversteken. De weg (SH60) is goed aangelegd, maar er zijn abnormaal veel scherpe bochten die elkaar in sneltempo opvolgen en behoorlijk wat locals die in ons gat hangen om het tempo wat op te drijven. Die hike zit ook iets meer in onze benen dan verwacht. Gelukkig is onze Ford Focus solidair. Hij heeft ook wat moeite met het klimmen en dalen.
Het landschap onderweg is alweer de moeite (stop aan de verschillende uitkijkpunten) en zo vliegt de rit van een uurtje en een half voorbij.